Ik mocht met mijn team op een punt staan, een halve kilometer voor de aankomst.
En het is prachtig om te zien hoeveel mensen daar stonden voor een vriend, een vriendin, een collega, een vader, een moeder, een zoon, een dochter.
Maar wanneer die persoon voorbij was, bleven de mensen staan.
Die mensen bleven staan om anderen aan te moedigen die ze van hun leven nog nooit eerder hadden gezien, nooit hadden ontmoet
en waarschijnlijk nooit meer zullen terugzien.
Ik luisterde naar een zee van honderden, die lukraak de namen van mensen op hun borstnummer aflazen en hen aanmoedigden.
Het effect van dat aanmoedigen, dat bekrachtigen, dat uitspreken van iemands naam, gevolgd door woorden zoals

“kom aan”

“let’s go”

“super goed bezig”

of our personal favorite

“ik ben trots op je” – het is fenomenaal welke invloed, welke impact die paar kleine woorden op iemand kunnen hebben.

En er tikt, terwijl ik dit schrijf, een gevoel op mijn schouder.

Dat gevoel, iets dat me ongelooflijk bijblijft, is de aankomst van Kees. Kees is een Nederlandse heer, zoals zijn naam doet vermoeden. Een Nederlandse heer van, ik schat, 70 à 75 jaar, met lange, grijze, krullende haren die onder een bandana vandaan komen.
En Kees loopt zoals iemand van 75 zou lopen. Hoe kan het ook anders? Het is een godswonder dat die man de marathon kan lopen op zijn leeftijd.
En terwijl hij me voorbijloopt, op 500 meter van de finish, stijgt er een oorverdovend applaus op van de mensen langs de kant, die Kees nog nooit hebben ontmoet.
En waarschijnlijk nooit meer zullen ontmoeten. Maar er stijgt applaus op, er klinken aanmoedigingen, geschreeuw – men schreeuwt Kees letterlijk naar de aankomst.

En terwijl ik daar sta, schieten de tranen me in de ogen. Terwijl ik daar sta, rolt een traan van pure blijdschap over mijn wangen. Omdat ik op dat moment besef hoe sport, prestatie en het juichen voor de underdog zoals zondag in Antwerpen, en in alle steden waar Golazo Group mensen samenbrengt, zo’n verbindend effect hebben gehad.

In een tijdsgeest waarin we een beweging naar extremen zien, maar zondag niet. Alle deelnemers, iedereen die zondag heeft meegelopen in Antwerpen – of het nu Dieter, Maud, Kees, Hassan of Nissa was – iedereen, ongeacht de vlag, is luidkeels aangemoedigd tot voorbij de streep.